Ben Turhan’ın annesiyim, oğluma otizm teşhisi üç buçuk yaşındayken konuldu. Doktor otizm deyince çok üzüldüm, çok korktum. Biz daha önce hiç duymamıştık ki otizmi. Doktordan ilk duyduğumda çok kötü bir hastalık zannediyordum. Daha sonra özel eğitime başladık ve artık otizmin bir hastalık değil bir farkındalık olduğunu anladım. Önceleri üzülüyordum baktım üzülmeyle olmuyor kendimi topladım ve oğlumun eğitimini çok sıkı tuttum. Evde kendim çok ilgilendim, sürekli eğitim aldık. Benim oğlum hiç toplum içine karışmazdı. Ben devamlı gezdirdim, otobüse, tramvaya, pazarlara… neresi kalabalıksa biz oradaydık. Oğlum şu anda 13 yaşında. Benimle birlikte gezmeyi çok seviyor. Okulda da çok iyiyiz. Şu an Sobe’ye başladık, yüzmeyi bile öğrendi. Spora gidiyor, on yıldır eğitim alıyoruz ve maşallah çok fazla yol katettik. Benim ümidim var, daha güzel günler bizi bekliyor. Ümitliyim yani ve her ne olursa olsun eğitimden başka hiçbir şey çözüm değil. Biz eğitimin çok faydasını gördük. Çocuğuna otizm tanısı alan kader arkadaşlarıma da önerim çocuklarını eğitimine hep çok dikkat etsinler. Allah hepimizin yardımcısı olsun. Bütün emeği geçen hocalarımıza çok teşekkür ediyorum. İyi ki varlar.