• SOBE VAKFI
  • Biz oğlumuza değil, aslında o bize çok şey öğretiyor.
  • SOBE VAKFI
  • Biz oğlumuza değil, aslında o bize çok şey öğretiyor.

Ben bir otizmli çocuk annesiyim. Oğlum çok sağlıklı doğdu. İki buçuk yaşına kadar hiçbir sorun yoktu. Bizim evimizde babaannemiz vardı. Alzheimer hastasıydı ve çok yüksek sesle bağırıyordu. Oğlum onun sesinden çok etkilendi ve korktu. Bir hafta odasının kapısını örttü ve konuşmuyordu, içine kapandı. Ellerini değişik sallamaya başladı, kendi etrafında dönüyorve hiç göz teması kurmuyordu. Başını sürekli arkaya vuruyordu ve uyumuyordu. Ne yapacağımızı bilemedik. Hemen çocuk doktoruna götürdük, bütün tahlilleri yapıldı. Her şey normaldi. Bizi çocuk psikiyatristine yönlendirdiler ve oraya gittik. Bazı testler yapıldı. Doktor adını söylüyor ama oğlum bakmıyordu. Önceden bakan, konuşan çocuk şimdi tepki vermiyordu. Doktor bize otizm dedi, kızımla beraberdik. O bana baktı ben ona ve gözümüzden yaşlar akıyordu. Biz bu zamana kadar hiç otizmin ne olduğunu duymamıştık., bilmiyorduk. Doktor hemen özel eğitime başlamamız gerektiğini söyledi. Ağlaya ağlaya başladık araştırmaya. Önce Ankara’ya gittik sonra üç kurum değiştirdik. Şimdi Sobe Vakfı’ndayız. Çocuğumdaki gelişmeleri zamanla daha iyi gözlemleyeceğiz. Şimdilik her şey çok güzel gidiyor. Spor derslerinin çok faydası olacak inşallah. Normal okula da gidiyor, 2.sınıf öğrencisi. Çok güzel okuyor, çok güzel konuşuyor. Müziği de çok seviyor. Bateri, piyano çalabiliyor ve oğlumdaki bu değişiklikler bizi çok mutlu ediyor. İnşallah daha güzel günler bizi bekliyor. Ben oğlumu çok seviyorum onun kokusu, duygusu, hisleri bambaşka. Biz oğlumla gurur duyuyoruz. Bazen iyi ki otizmli olmuş diyoruz çünkü onun sayesinde hayata bakış açımız değişti. Biz oğlumuza değil, aslında o bize çok şey öğretiyor.